zajebistość destrukcyjności

Jak się ongiś rzekło, dopada mnie czasem konieczność tworzenia. Ubezwłasnowolniona wyciągam prymitywne narzędzie tortur, które piszczy i skrzypi śmiesznymi aspiracjami stania się bronią masowej zagłady. Jeśli nie powstrzymam się na czas, katuję Bogu-ducha-winnych ludzi wytworami koślawymi.
Są Państwo ciekawi, jak wygląda proces produkcyjny w tym dziwnym zakładzie?
Gdy jakimś cudem znajdę w sobie coś wartego wydalenia - krztuszę się, duszę, kaszlę, pluję, skręcam, podskakuję, staję na głowie, zżymam się i wyżymam, rodzę w bólach.. - ten etap jest intensywny i dość przyjemny wbrew pozorom. Potencjalność zawsze mile łechce, wiele obiecuje. Ośrodek nagrody pluszcze się i pławi, sącząc koktajl nadziei, a ja doznaję objawień i widzę parasolkę wbitą w sam środek tłustego tyłka ciała migdałowatego.
Dopiero później sytuacja staje się nieco niezręczna, by nie powiedzieć żenująca.
Ekhem, przepraszam państwa bardzo, że tak w towarzystwie..
 - kłaczek.
Wszyscy stoją na wypolerowanym parkiecie, rosną nagle, bo budzi się w nich wewnętrzny krytyk i tylko ja rozumiem, że kopanie leżącego to nie powód do dumy, maleję w sobie, łamię obcasy, bo jakże tak podskakiwać ponad swój wzrost. Na końcu okazuje się, że tylko ja mam ubłocone buty, bo właśnie wyszłam z lasu i znaczę drogę ucieczki jak ranna zwierzyna. Przypominam sobie, że wcześniej przydarzyła się ulewa, a parasolka została w ciele migdałowatym, które w moim mózgu rozsiewa przyjemny zapach cyjanku. Biegnę więc szybciej, z deszczem spływającym z włosów i czuję pomstujący wzrok pani sprzątaczki na karku.
Tak się kończą przygody z musem twórczym.
Znów krztuszę się i duszę, wchłaniając go z powrotem w siebie. Pewnie nabawię się zapalenia płuc - zachłystowego, jeśli wcześniej nie wykończy mnie przemoczenie.
Jednakże!
Drodzy Państwo!
Jak wiadomo wszem i wobec nie jest to jedyna droga. Bywa, że siła wymuszająca wytwórczość własną napiera, ale w sposób nieukierunkowany, wywołując uczucie porównywalne z jednoczesnym występowaniem zaparcia głośno reklamowanego w tv oraz zatrucia poalkoholowego rozpowszechnianego w opowieściach o akademikach. Przemożna chęć pozbycia się treści rozsadza, ale - ku przerażeniu i rozpaczy niedoszłego demiurga - treści brak.
Zostaje męczarnia i ból. Niby doświadczenie uczy, że same przejdą, ale dopiero w mglistej przyszłości, a utknęło się w niekomfortowym teraz.
Słabość i duchowa niemoc sprawia, że człowiek poddaje się kuszącemu nurtowi zniszczenia. Konstruktywność naprawdę łatwo przekonwertować w destruktywność. Rzeczywistość od razu spogląda przychylniejszym okiem, kłuje termodynamicznymi prawami i pcha w objęcia rosnącego chaosu.
Rozpady, pomroczności, zamroczenia, beznadzieje, zwątpienia, zmartwienia i zmarnienia - przerastają przez pęknięcia ułomności, ale nie jest to jeszcze tragedia. Istnieje pewne prawdopodobieństwo, że coś w nieporządku się uporządkuje i obolałe ja wyciśnie kilka bolesnych kropel znaczenia.
Niestety na ogół kończy się wyłącznie na nagrodzie pocieszenia. Bezładny dryf to nie surfing i żadna semantyczna rewolucja nie pomoże. Za puszczenie myśli lub życia samopas płaci się wysoką cenę, albowiem umysły i istnienia niepielęgnowane, nieuważne, przypadkowe gnuśnieją. A najbardziej żałosnym wyjaśnieniem jest zrzucenie odpowiedzialności na okoliczności.

nie? bo co

Niebo pęka. Szczelina rozdzierająca nieboskłon przypomina usta.

Kolejny ranek z rzędu po otwarciu oczu widzę różowo-pomarańczowe skrzela chmurek na chłodnym błękicie. Atmosfera oddycha spokojnie, otulając planetę kokonem gazów. Niezmiennie płyniemy w kosmicznej przestrzeni, więc zanurzam się jeszcze na chwilę w lekkim śnie.
Drugie przebudzenie jest pochmurne.
Wchodzę w dzień i wtedy niebo pęka.
Milknę, licząc na to, że ma coś ważnego do powiedzenia, ale ono tylko łapie oddech jak ryba wyjęta z wody.
Wiem.
Panikuje, bo nie mogę go stworzyć.
Nie potrafię pomyśleć nieba lepszego od piekła. Nawet na jakiś rozsądny czas - powiedzmy pół ludzkiego życia - nie wspominając o wieczności. Nigdy nie mogłam wyobrazić sobie szczęścia rozciągniętego w uśmiechu od nieskończoności do nieskończoności.
Nigdy - szczęścia, raju, wieczności.
Niebo ma dziś oczy zamglone błękitem paryskim. Patrzy na mnie smutno i rozdziera kąciki ust jeszcze trochę - w uśmiechu.

.nie krzywym. nie drwiącym. nie kpiącym.
.współczującym.
Pewnie dlatego tak bardzo mnie dziś boli ta rozpadlina.

sałeowy i światowy kryzys myśli

Coraz mniej myśli, coraz więcej przeżyć, ponieważ wstrętny jest mi brak polotu i oryginalności. (A sądziłam, że z tego wyrosłam).
Coraz mniej treści, coraz więcej form, widocznie niewstrętne jest mi sztuczne spiętrzanie słów. (Nie przypuszczałam, że to kiedykolwiek nastąpi).
Coraz mniej refleksji, coraz więcej dygresji, chociaż wstrętny jest mi brak spójności przekazu, to równie wstrętna jest mi koherencja myśli. (Nie dziwi umiłowanie sprzeczności).

Ta notka będzie składała się z samych przypisów.
Oto morze pływających gwiazdek.
Via Lactea
*
* *
* * *
* *
*
*
Kiedyś potrafiłam cieszyć się z odkrycia – nawet z wyjaśnienia tego, co już wyjaśnione.  Jak mała Molly Mahoney grająca drugi koncert Rachmaninowa.

- You remember when I was a little girl, and I could play Rachmaninoff's 2nd Piano Concerto and everyone was talking about my potential? Well, I am 23 now, and everyone's still talking about my potential, but if you ask me to play the song I know best... I'll still play Rachmaninoff's 2nd.
- May I suggest you stun the world with Molly Mahoney's First?
- I want to. But I am stuck.****

Już mnie nie cieszy wtórne odkrycie. Już mnie nie motywuje. Za mało dopaminy.
Jestem za stara i powinnam mieć ten przygotowawczy, dziecięcy okres za sobą.
Teraz jest mój czas. Czas tworzenia. Nie odtwarzania. Nie przetwarzania. Czas rozbuchanej kreatywności.

Tymczasem..
                           ..utknęłam.

**
Znam ludzi skończonych, dopracowanych w najmniejszych szczegółach. Błyszczą w towarzystwie gładką powierzchnią swojego ustalenia. Płyną przez życie harmonijni, czysto brzmiący, zawsze w gamie. Pod wpływem burz i wstrząsów nawet rozstrajają się w sposób poukładany i uprzednio przewidziany.
Spotykałam osoby z metodyką działań bardzo poprawną i skuteczną. Czasami bardzo rozbudowaną, ale przewidywalną, a przede wszystkim ograniczoną. Ich bolączką jest bliskość doskonałości. Opracowanie zadowalających sposobów wyklucza dalszy rozwój.

***
A może tylko łudzę się, że ustalenie jako skostnienie hamuje. Przecież dla mnie też już nie ma powrotu z wielu dróg. Wachlarz możliwości się zawęża, co jednak nie przeszkadza mi w dryfowaniu. Mimo określonych i wydeptanych ścieżek, wciąż mam ochotę gdzieś skręcać, zbaczać, szukać. Nawet w tym co codzienne, oswojone i złudnie poznane. Głębiej drążyć, zaprzeczać przekornie.
Niestety, kiedy zaczynam kluczyć, może ogarnąć mnie poczucie bezzasadności tego wszystkiego.

Niemoc pleni się z taką łatwością. Mięciutka plecha pokrywa wszystkie obszary myśli.

**
Niemoc jest chorobą czasów. Naszych. Wcześniejszych. Od wieków końce świata przewalają się z głuchym hukiem rozczarowania po ich nienastąpieniu. Od wieków upadamy obyczajowo i mentalnie - kamienne giganty na glinianych nogach idei, które przychodzą i odchodzą. A później na przesypujących się kamyczkach budujemy dalej. Budowle na chwiejnych fundamentach efektowniej się rozpadają, ścieląc grunt dla przyszłych pokoleń.
To jest spojrzenie monumentalne, sterylne jak skała.
Jest też opis wywołujący metafizyczne torsje. Houellebecq czy Jelinek doprowadzają mnie do duchowej niestrawności, jakbym wchłonęła cały smród i zgniliznę toczącej świat zachodni bezcelowości.
Nie da się ukryć słabości współczesności. A to będzie fatalne w skutkach.*****

*
Dość powszechna jest opinia, że decydowanie się na humanistyczne kierunki studiów jest nieprzyszłościowe. To akurat spojrzenie krótkowzroczne. Wielkim problemem przyszłości okaże się prawdopodobnie bezczynność. Przy postępującej digitalizacji i robotyzacji czynnik ludzki będzie tracił stopniowo na znaczeniu również w sferze usług. Jasne, że pozostaje kwestia obsługi, kontroli, serwisowania, udoskonalania, tworzenia etc. etc. - liczba stanowisk ograniczona w dziedzinach technicznych i ścisłych. A pozostali?
Nigdy nie mieliśmy tyle czasu dla siebie, a będziemy mieć go więcej.
Że niby trudno wyczuć ten nadmiar?
Pędzimy wbici w schematy, byle nie zorientować się, że większość machin starzeje się i rozpada, a część działań staje się zbędna. Zachód nie potrafi żyć bez pracy. Bez celu. Jesteśmy zbyt liniowi, dlatego potrzebujemy kierunku i wytycznych.
Rozmamłana bezideowość nie udźwignie tego ciężaru.
Tak sobie myślę, że potrzebujemy przyszłościowo pisarzy, poetów, artystów, twórców kultury i piękna.
Tymczasem coraz częściej mam w rękach konające ambicje zgnuśniałych umysłów, których wytwory wzbudzają coraz mniejszy zachwyt. Z drugiej strony może jest trudno, ale nie tragicznie. Ciągle odkrywam w kinie, literaturze,  muzyce - piękno. To czego potrzebuję.To czego potrzebuje świat.

___________________________________________
****Mr. Magorium's Wonder Emporium, reż. Zach Helm
*****Nie czuję się na siłach, by oceniać kondycję współczesnego świata.
Kryzys miał być li tylko sałeowy. Światowość wlazła sama nieproszona.

strumienie

Bierzemy głęboki wdech i zanurzamy się w strumieniu informacji. Nie oddychamy, żeby się nie zachłysnąć.
Tak rozpoczyna się poranek każdego dnia.
Włączamy wszystkie filtry, odrzucając setki reklam, plotek, wiadomości i powoli się rozbudzamy.
Jesteśmy gotowi stawić czoła życiu w kolejnej odsłonie. Kolejnemu bombardowaniu bodźców.

Przystosowanie polega na wyłowieniu tego, co istotne w wezbranym, bełkotliwym ścieku. Z zastrzeżeniem, że ściek definiowany jest w sposób skrajnie subiektywny.
Gazety i telewizja stanowiły jedynie przedsmak, nie są interaktywne. Dopiero era internetu otworzyła pełnię możliwości. Udostępniła świat wiedzy dynamicznej, spersonalizowanej, przycinanej do potrzeb.

Ktoś, kto narzeka na jakość głównego nurtu informacyjnej rzeki, jest malkontentem i kretynem cierpiącym na nadmiar wolnego czasu. Pod względem intelektualnych możliwości, przekrój społeczny zasadniczo się nie zmienia i nie ma co liczyć na cud.
(Proszę mi o tym przypomnieć, kiedy następnym razem zirytuję się spiętrzoną falą głupoty.)*


Żyjemy w czasach ciekawych i trudnych.
Ciekawych, bo nigdy nie było tak powszechnego dostępu do wiedzy. Trudnych, ponieważ wraz z ilością, szybkością i zróżnicowaniem pod kątem różnych odbiorców, wiedza masowa stała się rozcieńczona. Wyławianie nieco gęstszych grudek wymaga wprawy i coraz lepszych, bardziej specjalistycznych sit.
Każda możliwość wiąże sie z trudnościami. Nihil novi.

A gdyby tak spróbować wynurzyć głowę ponad powierzchnię?
Co za dziwne uczucie.
Zaraz zaraz.. czegoś tu brakuje.
A tak, informacyjnego szumu.
Zdajemy sobie sprawę z jego istnienia dopiero wtedy, gdy wychwytujemy zmianę natężenia, np. niespodziewane wyciszenia. W rzeczywistości jest to tło, które nigdy nie znika. Z ustami nad powierzchnią zauważamy, że nieustanne bulgotanie nie zamiera i skazani jesteśmy na wdychanie oparów.

Słyszysz to brzęczenie elektronicznych much?

Dawno temu, kiedy do określenia wieku wystarczała mi jedna cyfra, oglądałam w telewizji jakiś program o życiu w afrykańskiej wiosce. Zdziwiłam się, że ludzie nie odganiają much siadających im na głowach i ramionach. Zawsze miałam tak potworne łaskotki, że samo patrzenie było drażniące. Zastanowiłam się, dlaczego im to nie przeszkadza.
Możliwa była tylko jedna odpowiedź - przyzwyczaili się.

Większość ludzi nie czuje nawet potrzeby wynurzenia. Przyzwyczaili się.

~~~~~~~~

Jestem pewna, że na ten temat powstało już wiele książek, artykułów, notek - mówiąc krótko - morze słów. Już tylko impulsywnie (a raczej kompulsywnie) klikam "Publikuj".
(Nota bene cóż za nobilitacja. Kiedyś dodawałam notki, teraz je publikuję).

Powszechność i oczywistość moich myśli jest przyczyną rosnącej dominacji przeżyć i codzienności nad refleksyjnością na tym blogu. Nie to, żebym czuła w sposób szczególnie oryginalny. Po prostu poprzez połączenie formy, czucia i treści trochę łatwiej wyeksponować "mojość".

_________________________________________________
*Nie dotyczy głupoty jednostkowej, spotykanej twarzą w twarz. Czasami przeżywam taki szok światopoglądowy, że irytacja jest jedynym buforem bezpieczeństwa.

lepiej pozwolić mówić innym

stenogram z jednego przedpołudnia

"Jaki ranek taki dzień, nie dziwi nic

Jaka woda taki brzeg, nie dziwi nic

Jaka pościel, takie sny, nie dziwi nic

nawet to co jest"

Jacek Cygan

(brzmiący głosem Geppert)

Mam dziś szarą twarz, z której niewypowiedziane słowa odpadają płatami -
- taki obraz samej siebie objawia się, gdy idę podziemnym przejściem.
W ustach zaschło mi od skostniałych myśli, które próbowałam rozcieńczyć śliną.
Błąkam się, odkąd wyszłam z domu. Odkąd wyplątałam się z trudem ze spiętrzonej pościeli. Przemieszczam się, waham, miotam, zawracam, posłuszna wewnętrznemu nakazowi pozostania w ruchu, ale pozbawiona celu.
Asfalt. Błoto. Bruk. Parkowe alejki. Resztki zeschniętych liści.
Przechodzę obok biblioteki, więc - myślę - może wydobędę z niej jakieś słowo. Terapeutycznie.
Zahaczę się o cudzą ideę.
Niestety brak mi ostatnio cierpliwości do ludzi i słów, zwłaszcza występujących w zbyt dużej ilości. Usiłuję przegryzać się przez własną niemoc i przełykać, ale zgrzytają jak drobinki piasku między zębami.
Chwytam się ostatniej szansy i losuję tomik poezji. Przesuwam dłonią po grzbietach
książek, wyjmuję, otwieram na przypadkowej stronie i próbuję kilku
wersów. Po kolei wypluwam słowa zimne i szkliste, zniesmaczona obojętnością. Swoją. To ja jestem niezdolna do interakcji. Powtarzam całą procedurę kilkakrotnie. Przeżuwam coraz bardziej zniechęcona.


Nagle -

"Ten szelest

przesypywanie się życia

ze świata pełnego rzeczy

do śmierci

to przeze mnie

jak przez dziurę

w rzeczywistości

przeciska się ten świat

na tamten świat"

Nie może być.
Szybko zamykam książeczkę i otwieram ponownie:

"Noc

W ogromniejącej czerni

w nicości

zmarszczka 

wypluwa pestkę słów"

Mój ci on.

Wychodząc z biblioteki, w wyborze kierunku zdaję się na bogatą scenografię tego świata. Wsiadam do pierwszego nadjeżdżającego autobusu, na pierwszym napotkanym przystanku. Moszczę się na tylnym siedzeniu w kącie i napycham sobie usta Różewiczem. Wypełniam maksymalnie wierszem, a później zamykam oczy i czekam aż się rozpuści, aż enzymy wydobędą pełny bukiet smaku i zapachu. Później upłynniona i zmieszana z moją śliną treść spływa do żołądka. Jest trawiona i przemieszcza się dalej. Dopiero stamtąd do krwioobiegu przenikają znaczenia.
Im więcej wchłaniam, tym bardziej jestem głodna.
Autobus linii "0" jedzie długą, okrężną trasą. Trochę za krótko.

Wpadam w miejski zgiełk. Karmię się nim, od czasu do czasu notując w telefonie pojedyncze myśli.
Kontynuuje tę z podziemnego przejścia:

Zostały szkliste lodowe powłoki. Wyścielają usta. Pokrywają wargi. Obladzają ścieżki umysłu. Jest naprawdę ładnie. Lśni.
Tylko nie wymagaj zbyt wiele od bezmyśli.

Siadam na drewnianej ławce, żeby spokojnie odpisać na sms.
Przygląda mi się grafitowy ptak o końcówkach skrzydeł zanurzonych w pięknej granatowej barwie. Siedzi na murku, tak blisko, że mogłabym go dotknąć, gdybym tylko wyciągnęła rękę. On przekrzywia łebek i

p a t r z y
ale nie pozwala zrobić sobie zdjęcia. Ucieka, kiedy próbuję, a gdy zaczynam ponownie pisać, wraca i wyjaśnia: 'niestety, moja droga, ten niezwykły granat tylko dla ciebie'. Mruga ostatni raz i odlatuje, a mnie nachodzą myśli ostateczne.
Jesień odchodzi. Wiatr mówi o tym łagodnie, gładząc policzek. Mimo delikatności wywołuje gęsią skórkę. On ma taki dotyk, że gdy muska z zaskoczenia, wzbudza drgnienia.
Pod jego wpływem, zaczynam rozbijać się na najdrobniejsze, pojedyncze drżenia. Na mgnienia prawdy w zdarzeniach, ale bez konieczności scalenia. Ono jest bezcelowe z punktu widzenia dzisiejszego istnienia.

Szkoda, że ze słów wychodzą tylko mdłe niedopowiedzenia.

sensowność pytania zależna od okoliczności

Jeśli chcesz zadać to pytanie, pytaj wtedy, gdy naprawdę jest źle.

Nie wtedy, gdy świat jest piękny i się śmieje, gdy dziękuję, wszyscy zdrowi i nie nie, droga pani, ta euforia to nie to choroba psychiczna, nie leki, ani zmiana dilera. Nie wtedy, gdy można zastosować inhalacje intymności, gdy bliskość, może płatek miłości, gdzieś tam bluszczyk troskliwości, a jednocześnie odkrywam głębokie pokłady wolności, mam poczucie celu i sensowności. Nie wtedy, gdy mi zwyczajnie i dobrze w codzienności, już nie mówiąc o erupcjach niezwykłości.    
Nie pytaj też wtedy, gdy pojawiają się powierzchowne problemy, krótkie irytacje, zwyczajne zmartwienia i przeszkody do przeskoczenia. One jak zawsze są dla urozmaicenia lub wywołania chwilowego znużenia.

Pytaj, gdy zaczyna pruć się osnowa rzeczywistości. Gdy tracę grunt pod stopami i zawisam w nicości. Gdy w tej pustce nie mogę przestać się dusić. Gdy świat uderza we mnie mocno, precyzyjnie szarpiąc najdelikatniejsze struny. Gdy wiertło bólu penetruje najgłębsze rejony umysłu. Gdy powracają podstarzałe demony, a dla towarzystwa w okolicy wyrastają cudze tragedie*. Gdy równocześnie pęka wnętrze i zewnętrzna otoczka pozornej stałości. Gdy rozpryskuje się to, co najbliższe i najdroższe. Gdy pojawia się świadomość, że niczego nie można odwrócić. Gdy nieznośna bezsilność sprawia, że przygryzam wargi do krwi i zaciskając pięści, wbijam paznokcie w skórę. Gdy się boję. Gdy się złoszczę. Gdy moje ciało zaczyna drżeć, bo począwszy od rdzenia istnienia gwałtownie zamarzam. Gdy w tym przeraźliwym zimnie obojętnieję i wstrząsa mną fala wstrętu do samej siebie za to tchórzliwe bezczucie. Wreszcie gdy przezwyciężam bezból kompletny, skraplam się i potwornie czuję.

Pytaj mnie.

Dopiero wtedy powiem Ci, jak bardzo kocham życie.

_____________________________
*istny fenomen**. Aż narzuca się obraz Fatum, które wieczorami ślęczy nad ogromnymi, czarnymi mapami i dokładnie zakreśla cyrklem obszar. 'Jutro walniemy nieszczęściem w ten fragment rzeczywistości' - bełkocze i wysuwa koniuszek języka. - 'Taak... - tutaj epicentrum i promieniście okręgi powiązań bezpośrednich. Nałożymy siatkę i tych przypadkowych ludzi powiążemy zgodnie z pierwszym prawem agregacji tragedii.' Prawda, że łatwiej ogarnąć personifikację o chwytnych kończynach i bezdennych oczach od bezkształtnego przypadku?
**prawdopodobnie dający się wyjaśnić większym wyczuleniem w określonym stanie ducha i wrodzoną skłonnością do szukania powiązań. (po racjonalizacji nadal czuję się nieswojo.)

mili panowie - ciąg przyczynowo-skutkowy

Pan Listopad dzisiaj się do mnie uśmiechnął. Tak słonecznie, choć troszkę nieśmiało. A w ślad za nim ludzie rozświetlali się na ulicach, kiedy spotykały się nasze spojrzenia - zafalowanie uśmiechu o częstotliwości równej częstotliwości taktowania moich obcasów.
Lubię dni pełne drżących kącików ust i skupionych spojrzeń. Wzrok nie ślizga się wtedy po szklanych powierzchniach i mogę naprawdę dotknąć świata wyleczona z nieuważności tak charakterystycznej dla chwil wypuszczonych z dłoni. Tak, tak - lecz się z bezmyślności nawyków.

Popołudniu absurdalnie zaczął chodzić za mną pantofelek*. Nie Kopciuszka, dość już bajek moja miła Saevitio lubująca się w oksymoronach. Dołączył tuptający pierwotniak pantofelek, co to milszy jest od skurwysynów. **
Pan Tofelek - dla przyjaciół Felek - nie zważając na dygresje, jął dreptać za mną na niezliczonych rzęskach. Radośnie, a jakże - wszak imię zobowiązuje. Idziemy długo asfaltową pustynią - ja rytmicznie stuk stuk, Felek udaje całą kawalkadę, waląc zawzięcie rzęskami w bruk. Docieramy do okrągłej wyspy prawie zatopionej w morzu samochodów i wsiadamy do tramwaju - Felek, żeby się nie zgubić, wskakuje na ramię i rozsiada wygodnie w fałdce czerwonego szalika. Przyznaję, że dopiero w towarzystwie pierwotniaka czuję na sobie spojrzenia szklistych, czarnych oczek wszystkich roztoczy okupujących ściany, szyby i siedzenia. Ignoruję je i skupiam się na ludziach. Już w następnej sekundzie upominam się, że myślenie o florze bakteryjnej współpasażerów jest dość dziwne.
Feliks!
To Pan Tofelek ostrzy sobie cytostom na ulubione pożywienie.
Przesiadając się do autobusu, zastanawiam się, jakim cudem pamiętam po tylu latach szczegóły budowy orzęsków. Felek wykrzywia wodniczkę w szelmowskim uśmiechu.
Stojący nieopodal pan w średnim wieku o przedwcześnie posrebrzonych włosach i inteligentnych, ciepłych oczach przygląda się. Pewnie Felek z ramienia kiwa rzęskami, bo zobaczył na aktówce nieznajomego amebę machającą żywiołowo pseudopodium. Co ja mam z tymi protistatami.
Ciekawe, o czym Pan Srebrzysty myśli. Co do tego, że myśli, nie ma wątpliwości - jest obdarzony tym rodzajem spojrzenia, które wnika głębiej, ale nie wwierca się i nie penetruje nachalnie. Rzadka delikatność. Spogląda przelotnie na czerwone paznokcie, kiedy przed przystankiem na żądanie naciskam przycisk. Wychodzę w ociemniały już wieczór i przez szybę uśmiecham się do Pana. Ciepło, bez podtekstów. Ot - miłego wieczoru. Zupełnie tak jak on.

*absurdalnie - wszak to wodny drapieżnik
**nota bene nazwanie kogoś skurwysynem jest nieporozumieniem - jeśli już
delikwent zasługuje na miano pod względem pejoratywnego wydźwięku, to
znaczy że jego matkę wystarczająco pokarało synem i biedna kobieta nie
zasługuje dodatkowo na obrażanie. Z drugiej strony żal emocjonalnego
ładunku skumulowanego właśnie dzięki niesprawiedliwemu zabiegowi.

ontologiczna zabawa w chowanego

- chodź. pobawimy się w chowanego
spojrzała zdziwiona
- to nie będzie uczciwe. nie masz ze mną szans
- nieprawda!, oburzył się. ja szukam.
westchnęła
zamknęła oczy i powiedziała cicho:
- nie-ma-mnie-nie-ma-mnie-nie-ma-mnie
zaklęcia lubią być powtarzane trzy razy.
po pierwszym wypowiedzeniu nie mają pewności czy człowiek nie nadużywa słów, co zdarza się nagminnie. z tego powodu moc słowa słabnie. sformułowane po raz drugi nadal czują, że może to być przypadkowa koincydencja. dopiero trzeci raz stanowi potwierdzenie zgodności słowa z intencją. wtedy dzieje się magia.

zniknęła

w powietrzu zawibrowała ostatnia wskazówka
- szukaj po śladach nieistnienia

"Pomyliłaś niebo z gwiazdami odbitymi nocą na powierzchni stawu"

Niedobrze mi od jednorazowości spotkań, zdarzeń, ludzi.
Niedobrze mi od powtarzalności myśli, słów, rutynowych czynności.
Zmieszałam składniki rzeczywistości w bardzo złych proporcjach.
Poznaję to po skutkach.

Odsłaniam zasłonę pozornej ruchliwości i widzę spiętrzoną falę szarej codzienności. Błoto i muł rozlewa się leniwie szerokim korytem dnia i spływa w noc. Zatapiam się w gęstych i lepkich snach. Usta świadomości z trudem z trudem się wynurzają, by zaczerpnąć tchu. Tuż po pierwszym łapczywym wdechu, kiedy dłoń poranka chłodnymi barwami maluje nad polami i stawami świt, uciekam sama przed sobą, ale nie potrafię biec dostatecznie szybko. Powierzchnia wody, w której kiedyś odbijało się niebo i chmury, zmieniła się w mętną toń. Już nie mylę lustra z firmamentem.
Czy czujesz na języku gorycz tego stwierdzenia? Błądzenie warunkowało mój rozwój. Zdejmowało z oczu kolejne bandaże ślepoty.
A teraz nie sięgam wzrokiem nieba rozszerzającego przestrzeń istnienia. Wcześniej straciłam odbicia, niefrasobliwie rozbijając zwierciadła. Przyznaję - nie wierzyłam w ciemną stronę fatum, aż do chwili, gdy wykrzywiło twarz w upiornym uśmiechu i wyszeptało, że nieszczęściem jest brak pocieszenia. Miało rację. Nie znajduję już iskierek radości nawet w oświetlonych cudzym blaskiem odłamkach.
Mój umysł zrównał się z taflą - granicą rzeczywistości i świat stał się zerojedynkowy: wynurzasz się lub toniesz, co w praktyce oznacza, że mogę albo żyć bardzo mocno i ostatecznie, albo nie żyć wcale. Wybór prosty, prawda?
Tylko, cholera, nie mogę znaleźć tego jedynego dozwolonego stanu wzbudzonego. Moje ekscytacje są chwilowe i zioną pustką istnienia, którą bezskutecznie usiłuję przeskoczyć. Nie wiem, ile reguł jeszcze muszę złamać, by znaleźć właściwe miejsce.
Biegnę więc dalej ścieżką przy ścianie leśnych drzew. Biegnę martwa. Ruch wcale nie świadczy o istnieniu ducha. Choć niewykluczone, że  sztucznie wpompowuję go przez słuchawki. Nie pierwszy raz fundowałabym sobie doraźną, metafizyczną transfuzję. A tak naprawdę w środku jestem pogrążona w głębokiej duchowej śpiączce. Zimne powietrze uderzające w trupiobladą twarz nie może mnie wybudzić.
Próbuję więc, po wstrzyknięciu do krwiobiegu porannej porcji endorfin, usunąć lodowaty sen gorącą wodą. Bagniste resztki nocnej powłoki są trudno rozpuszczalne, ale jakoś zmywam je wraz ze śladami zmęczenia.
Nie jest tak, że nie odczuwam przyjemności. Skąd. Czynione zabiegi przynoszą oczekiwany rezultat. Przed wyjściem kawę popijam Mozartem i upojona odgryzam kolejny kawałeczek rzeczywistości.
Szkoda, że nurt codzienności, w który wpadam, tak szybko się zagęszcza.

**
Skoro tak lubisz uciekać, domyśliła, to może zacznij wreszcie uciekać do siebie.

powrót z barwną falą przyboju

Poranek mieni się w odcieniach fioletu, mimo że wyłania się z szarości rozpraszanej światłem. To muzyka podbarwia powietrze. Czas odbija się w lustrzanej powierzchni oberżynowego paznokcia – wywrócony na drugą stronę mknie w nieskończonej pętli. Nieskończonej? Nieskończonej, jeśli wystarczy przestrzeni między nami. Czas osiągający nieskończony wymiar traci rację bytu. Jeśli tylko zdołasz pogładzić go opuszkiem palca, wyczuwając absolutną gładkość, zaznasz spokoju, który skala lub wzbogaci poddaną zmienności egzystencję. Czas nieskwantowany, sekunda nieatomowa, wszystko zanurzone w wypolerowanej obojętności.
    Porażenie zmysłów. Porażenie słów. Brak dźwięku doskonałości.
    W kąciku lewego oka pojawia się łza. Ciekawe jaka barwa się w niej złamie. Zieleń tęczówki. Czerń rzęs. Bladość skóry. Czerwień włosów. To przy śmiesznym założeniu, że mogę promienieć światłem. Przecież mogę! Moje widmo skąpane w skrywanej czerwieni. Każdy mój ruch odwzorowany w skali barwnych fal. Jestem przypływem. Jestem odpływem. Jestem porządkiem wyłonionym z chaosu i chaosem narodzonym z ładu.

Z jaką łatwością przemykam od nieskończoności do nieistnienia.
Jest inny sposób. Wystarczy, że jedna chwila rozciągnie się, osiągając rozmiar wieczności. Wtedy pogrążymy się we wspólnej aczasowości, zamiast rozkładać na części wymiary samotności.

in my head

Próbuję nie mrugać. Zaczerwienione po nieprzespanej nocy oczy łzawią, ale ja coraz mocniej wzbraniam się przed ich zamknięciem. Nawet krótkie spojrzenie na wewnętrzną stronę powiek powoduje natychmiastowe zapadanie się w głąb czaszki. Czarna smolista masa zalewa świadomość, umysł przeszywają punktowo ostre obrazy.

Całe miasta zbudowane z ludzkich ciał. Gęsta noc cuchnąca cierpieniem spływa po murach z setek umięśnionych pleców. Pod spoconą skórą podświetloną światłem pojedynczych latarni dostrzegam ruch mięśni grzbietu. Ciągnąca się po horyzont ściana nieregularnie faluje.
Nagle ktoś w ciężkich wojskowych butach przebiega ulicą, wyciąga szponiastą kończynę i zatapia pazury w ciałach. Głębokie zadrapanie, które powstaje na moich oczach zaczyna przypominać przedszkolny szlaczek rysowany niewprawną ręką.
Wstrzymuję oddech.
W przestrzeni przetacza się cicha fala jęków i stęknięć, które oplatają się wokół mojego ciała. W uszach echem leciutko wibruje już nawet nie pretensja a rezygnacja. Postać znika mi z oczu, wysyłając na pożegnanie upiorną salwę czystego, radosnego śmiechu dziecka.

Nie mrugam. Oddycham za to głęboko, jakbym chciała skompensować brak jednego odruchu innym. Chwytam się mocno myśli o wysuszonej rogówce. Skupiam na suchych danych. Na suchych, kruchych, trzeszczących faktach. Tak suchych, że piekących.
Nie wytrzymuję. Powieki błyskawicznie się zamykają.

Katedra z ludzkich dłoni wyrastająca ze sterty poszarpanych.. ja nie chcę widzieć.

Otwieram szeroko oczy i patrzę przez sterylną szybę w okna nocy. Rozchylam wargi, żeby nabrać więcej powietrza.
Łapię kolejną przypadkową myśl. Mrówki nie mają powiek. Oczy przemywają śliną, żeby usunąć zanieczyszczenia. W tej chwili mam tak sucho w ustach, że nawet takie rozwiązanie by mnie nie uratowało.
Powieki same się zaciskają.

Wieża splatana z poranionych dłoni pnie się do nieba. Patrzę w górę, by nie widzieć fundamentów przerażenia. Tymczasem na coraz wyższych poziomach palce kobiet i mężczyzn, dzieci i starców dopasowują się do siebie, szukając najtrwalszego połączenia. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że właśnie powstaje najmocniejsza struktura, z jaką spotkałam się w życiu. Powierzchnia w wielu miejscach jest pomarszczona, popękana, otarta. Gdzieniegdzie wydaje się zbyt delikatna, ale nie można dać zwieść się złudzeniu. To właśnie niejednorodności są kluczem do zrozumienia wytrzymałości tej budowli.
Mimo całego strachu gnieżdżącego się u moich stóp. Mimo fal wstrętu i obrzydzenia wzbierającego w ustach, zaczynam odczuwać obezwładniający zachwyt.
Tak, grunt pod moimi stopami też się porusza, wszystko wokół tętni, drży, trzęsie się i jęczy. Od początku wiem, że nie stąpam po zwykłej ziemi. Nie chcę tu być, ale jednocześnie zdaję sobie sprawę z niejednoznaczności każdego zdarzenia. Nawet tutaj znajduję piękno i gorzkie granulki zrozumienia. Trzeba je rozgryźć.

Otwieram oczy trochę wolniej. Oddycham spokojniej. Wciąż boję się kolejnego mrugnięcia. I następnego na zapas. Całe pokłady lęku gromadzą się w ustach, ale koniuszkiem języka zaczynam ich coraz odważniej dotykać. Oswajam smak nowego odcienia strachu.

I tak przez cały dzień. A teraz na dodatek w kątach pokoju dostrzegam już zagnieżdżoną noc, która coraz większymi plamami pokrywa sufit i ściany. Pełznie powoli, ale uparcie. Kiedy zalążki ciemności spotkają się gdzieś pośrodku, znajdę się w pułapce. Kropelki zaczną sączyć się nieubłaganie z sufitu.

.

   .

.

   .

.

n

i

e

u

b

ł

a

g

a

n

i

e

.

Pierwsza na usta. Jak zawsze.

Druga na policzek. Pewnie prawy, choć rzadko nadstawiany.

Trzecia na ramię. Też prawe.

Czwarta na grzbiet lewej dłoni. Jutro znajdę tam drobną rankę.

Piąta. Będzie niespodzianką.

A szósta

szósta

wpadnie

w sam

środek

istnienia

ciało i umysł zawibrują bólem, który rozpryśnie się we mnie

eksplozja drobnych kropel białego światła

oślepi

nareszcie

później zapomnę.

(cichutko)

A jeśli będę miała szczęście

wcześniej zasnę.

kontekst

Był czas, w którym straciłam kontekst. Wszystkie odniesienia do rzeczywistości rozmyły się w nierzeczywistej mgle. Nie przestałam istnieć, jednak nie potrafiłam opisywać siebie.
Wtedy dopiero naprawdę zaczęłam szukać punktów zaczepienia w sobie. Wcześniej badałam opuszkami palców jedynie powierzchnię bycia. Gdy zanurzyłam się głębiej, odkryłam mikroprzestrzeń sprawiającą, że żadne miejsce nie jest obce. Wszędzie i zawsze jestem u siebie, bo wszędzie i zawsze jestem w sobie. Od tamtej pory sama mogę stwarzać odpowiednie węzły rzeczywistości. Wynurzyłam się, by odetchnąć również tym, co poza.
Mgła, jak to mgły miewają w zwyczaju, uniosła się i ujawniła powiązania ze światem zewnętrznym. Niektóre mocno krępujące nadgarstki, stopy, rozciągające we wszystkie strony. Dość bezsensownego szamotania się, które tylko zacieśnia więzy. Nie wszystkie sznury da się zerwać, nie każdy węzeł chce się rozsupłać, ale nie o to chodzi. Ważne, że widzę zarys plątaniny sznurów i poznaję jej topografię. Poruszam się z większą łatwością i mogę tkać własne powiązania. Mogę wplatać siebie w świat i ludzi.

Musisz zdać sobie sprawę, że w odbiorze to Ty wybierasz dla mnie zewnętrzny kontekst. Czasami, gdy wchodzimy mocno w uwspólnioną przestrzeń, ten kontekst pojawia się pomiędzy nami. Z rozmigotanego nieuporządkowania wyrywasz fragment mnie, który najbardziej Cię pociąga. Każdy odnajduje coś innego. Każdy wydobywa to, czego pragnie i potrzebuje. A niektórzy uzyskują coś, czego nigdy nie chcieli uzyskać.
Moja ekspresja jest ograniczona nie tylko mną, ale też warunkami interakcji. Zatem nie mów mi, że jestem nieprawdziwa. Fragmentaryczność nie jest tożsama z fałszem. Dostrzegasz sprzeczności i skrajności, które zamazują obraz? W całości dla Ciebie nigdy nie będzie ostry. Jeśli chcesz, możesz zacząć składać pojedyncze kadry. Tylko pamiętaj, że uzyskana ciągłość i płynność jest złudzeniem. Lepszym lub gorszym przybliżeniem.

powierzchowne powierzchniowe notatki

Czasami mam wrażenie, że składam się tylko z notatek. Skrawki myśli spisuję na skrawkach papieru, w notatnikach, zeszytach, na ulotkach, biletach, w edytorach tekstu, na marginesach książek.
Tak jakbym pisała do siebie z przyszłości karteczki i przylepiała w mniej lub bardziej widocznym miejscu. Ja z niegdyś wie, że ja z kiedyś znajdę je we właściwym momencie.

Notateczka wyszperana przypadkowo rano:
"Dzisiaj wyśmiałam Cycerona.
Rerum enim copia verborum copiam gignit.
Widać Cicero też nie nauczył się zagęszczać."

polifonia myśli, hipertekstualny sen

    Rzeczywistość dzisiaj wyjątkowo nie jest naćpana. Dziś przeżywa swój zjazd. Obłoki mają depresję i zamarły na niebie. Ptaki opadły ciężko na ziemię. Drzewa przeżywają nawrót choroby sierocej. A ja... ja jestem przeraźliwie trzeźwa.
    Tak bywa, gdy uporczywie kreślę krzywą linię oddzielającą sen od rzeczywistości. Szeroki rów w piasku moich myśli, który nieopatrznie zaleję falą kawy. Kiedyś obudzę się zupełnie i już nie będę mogła zorientować się gdzie jestem. Umieszczę się w czasoprzestrzeni zupełnie pozbawionej odniesień do świata, który wszyscy znamy.
    Gdy byłam mała stworzyłam świat wepchnięty w rozwarstwienia wszystkich innych istniejących i nieistniejących światów. Międzyświat. Inter-iunxi. Zbudowaną z luster i białego światła nieograniczona przestrzeń, w której czas nie płynie. Niematerialną przerwę w rzeczywistości umożliwiającą podróże między równoległymi światami. Gdy byłam mała, nie zastanawiałam się, jakie konsekwencje dla tej przestrzeni będzie miało pojawienie się człowieka. Teraz zaczynam wyczuwać niuanse, na razie jeszcze nie do końca rozumiejąc. Dostrzegam jedno -  wprowadzenie człowieka jest równoznaczne z zakłóceniem bezczasowości tego miejsca. Takie posunięcie może doprowadzić do powstania fali uderzeniowej, która, dotykając nieskończoności, prześcignie myśl, może nawet uwolni światło z pułapki Einsteina.
    Ktoś mi ostatnio powiedział, że jawa i sen są jedynie dwiema stronami lustra rzeczywistości. Zwierciadło, ta cienka błona odbijająca fale świetlne, stało się kontynuacją mojej dziecięcej wizualizacji. Międzyświat oddziela część pozorną od rzeczywistej. To bardzo dobre wyobrażenie, bo zawiera w sobie wystarczającą dawkę niepokoju ukrywającego się tuż pod powierzchnią świadomości. Niezauważalnego dla oka drżenia, które przenika cały układ nerwowy i rezonuje z ciałem. Psychosomatyka przeczucia.
    Może w końcu Ty mi powiesz, która strona lustra jest pozorna, a która rzeczywista?
    Wyczułam kiedyś granicę między jawą i snem. Płynnym ruchem wplotła się głęboko w świat na jawie i w senne majaki, wypalając ślad w moim umyśle. Została plama roztopionego zwierciadła...
    Która strona jest pozorna? Po której stronie przyszło nam żyć?
 

    Trudno myśli się w świecie tylu złudzeń. Najbardziej boję się, że wszystkie te problemy istnieją tylko w mojej głowie. Skłębione pod kopułą czaszki nie znajdują ujścia. Tylko czy wtedy tracą na realności?
    Jeszcze trudniej transkrybować myśli w słowa. Gdyby istniała możliwość otworzenia przed kimś pełni świadomości, pewnie bym z niej nie skorzystała. Nikogo nie wpuściłabym do mojego umysłu. To chyba znaczy, że nie chcę być sobą i odrzucam szansę bycia prawdziwą. Nie godzę się w pełni na maksymalne odarcie treści z form. Nie totalnie..., ale gdybym mogła ukazać siebie wybiórczo... byłoby to moje zbawienie. Podróż z myślą. Pędzić siecią skojarzeń, rozdzielać na każdym możliwym rozgałęzieniu, pokazać wszystkie powiązania! Wygenerować w czyimś umyśle odcienie smaków i zapachów, doskonale przedstawić wyobrażenia... Pozwolić drugiemu człowiekowi zanurzyć się w hipertekstualności myśli. Rozciągnąć go i ukrzyżować na tej wielowymiarowej siatce. Dzielić i scalać! Coś nieprawdopodobnego.
    Obawiam się jednak, że to mogłoby się nie udać. Zbyt wiele strachu i potrzeby chronienia wyodrębnionych składowisk śmieci, które są tylko moje. Nie mam ochoty obnażać wszystkich moich trupów i trucheł w różnych stadiach rozkładu. Nie chcę też, by ktoś zarzygał mi wnętrze. Dość tam metafizycznych wydzielin mojego umysłu.
    Tak czy inaczej mam nadzieję, że człowiek wreszcie nauczy się łączyć świadomości i bezpośrednio przekazywać myśli. Trudno oprzeć się złudzeniu nieograniczonych możliwości i moralnej względności. Sen o telepatii zrealizowany dzięki elektronice.
    Wyobraź sobie kogoś wrzuconego do obcego umysłu. Usłysz szum myśli, błyskawicznie mknących utartymi szlakami. Szum, który przeradza się w krzyk! Kakofonia dźwięków, kompletny chaos, który wbrew wszystkiemu trwa. Chaos jest tylko jedną z form porządku. A gdzieś na zewnątrz musi być klucz do tej gmatwaniny. Zobacz obrazy wznoszone i niszczone myślą. Wchłoń je i wydal, zanim skażą Twoje własne myśli. Punkty i krzywe tańczą bezładnie i nagle wyłaniają się z nich trójwymiarowe obrazy. Z każdej strony napierają nowe hologramy, przenikają się, zrastają w całość, tworząc przedstawienie godne obłąkanego. Na szaleńczy ruch form nałóż polifonię myśli. Czujesz już charakteropatyczne zagubienie? Lepiej się odnajdź, zanim pochłonie Cię ten świat. Za chwilę znajdziesz się niebezpiecznie blisko głęboko skrywanych zakamarków mojej duszy. Czujesz już zapach rozkładu? Widziałeś kiedyś śmierć? Nie tę godną i wprawiającą w zadumę... Czy widziałeś śmierć gołębia na autostradzie? Szybką i niespodziewaną, w rytmie pękających kości. Pęd rozrywanego powietrza i rozpryskująca się krew i mięso. Tym przecież jestem. Mięsem. Widzisz już, ile siebie zabiłam? Zadźgałam nożem w ciemnych zaułkach, cichaczem, wstydliwie. Widziałeś śmierdzącą śmierć bezdomnego skąpaną w odorze moczu i kału? Nie? Nic dziwnego, to tylko brud dłubany spod paznokci społeczeństwa. Nikt nie patrzy na brud, ważne, by mieć czyste dłonie.
    Dlatego wyjdź stamtąd. Zanim będziesz musiał wyciągnąć palce i delikatnie poszperać w ciemnych kątach. Tam zamierają formy i cichną dźwięki. Powoli ślepniesz i głuchniesz... Przyzwyczajasz się do smrodu, nie czujesz metalicznego smaku krwi... Nie... Teraz został Ci tylko dotyk. Wkładasz dłoń w ranę, rozrywając pajęczynę. Ostrożnie i czule. Boli mnie ta pajęczyna, wiesz? I jak? Jaka jest faktura ciemności? Już teraz możesz jej dotknąć i zasmakować poprzez dotyk. Pamiętaj, że podział zmysłów jest iluzją. Więcej zobaczysz dzięki dłoniom.
    Warstwy rozłażą się pod palcami. Zdrap powłokę paznokciem, wsuń dłoń głębiej. Widzisz? Tam właśnie rozpada się rzeczywistość. Wniknij pomiędzy warstwy, a znajdziesz się w międzyświecie. Witaj w moim Inter-iunxi. Odbij się w każdym lustrze. Odnajdź się we wszystkich odbiciach.
    Wejdź, jeśli masz ochotę.

lato 2008
chyba gęsty początek sierpinia z  Riverside w tle
czas roztopionego asfaltu i roztopionych myśli

prolegomena

Siedzę przy dużym biurku. Czarny kursor miga niestrudzenie. Po chwili na ekranie niezwykle szybko pojawiają się litery. Złudna łatwość. Czy wiesz, jak trudno przekonwertować myśl w słowo? Boli mnie każda utrata hipertekstualności myśli zamykanych w ciasnych symbolach.
   
Stop! krzyczy coś w mojej głowie. Cienka skorupka formy, w którą usiłuję zebrać myśli za chwilę się rozpadnie. Dlatego wracam do początku.
   
Siedzę. Po prawej stronie stoi moja ulubiona filiżanka z zimną, a tym samym paskudną kawą. Po lewej papiery i książki. Poza tym przestrzeń.
Czy to już rzeczywistość?
Moje palce zakończone czerwonymi paznokciami ślizgają się po srebrnej klawiaturze. Dłonie oparte na laptopie nie drżą.
Czy to już rzeczywistość?
Tak. Pytam właśnie Ciebie. Jeśli znajdziesz odpowiedź na to pytanie, być może wreszcie usadowisz mnie w którymś ze światów. Jestem i piszę do Ciebie. Znajdź dla mnie kontekst z wszystkimi koniecznymi odnóżami, które postrzępią wstążki nowych możliwości i mnie z nim zwiążą.
Scal mnie z rzeczywistością.
To jedyne, czego od Ciebie oczekuję.

lato 2008

a później

pęknięty kryształ serca porasta mchem

bezdenne naczynia

Pękają ściany myśli, tamy wspomnień, bufory bezpieczeństwa.
Pękają marzenia, ideały, sny, plany, pragnienia.
Pękają szklane życia, kruche dusze.
Pęka serce w otwartej klatce piersiowej.

A później wstaje nowy dzień.

puf

Lato skończyło się definitywnie, gdy przestała mnie pociągać nuta zapachowa mandarynek.
Jesień rozpoczęła się śniegiem i chłodem. Zima złośliwie chuchnęła mrozem w zdumione ludzkie twarze, jednak prawie natychmiast taktownie spłynęła do rowów i studzienek kanalizacyjnych, zamiast otulać świat miękkością i puszystością.
Po tym epizodzie myśli mogły się swobodnie rozszeleścić. Zmysły nasycały się barwnością i subtelnym ciepłem spijanym z każdego promienia słońca.
Aż wreszcie nastąpiło odkrycie ideału -
doskonałego współbrzmienia śmiechu i padającego deszczu.
Każda rozpryskująca się kropla jest synonimem radości. Wszystkie uśmiechy ludzi z różnych miejsc i epok odbijają się w roztrzaskanych kałużach. W odsłanianych znienacka zakamarkach, szczelinach i pęknięciach codzienności zamiera chichot, ale i tak nie sposób ukryć drżenia. Rozbawiona przyglądam się światu nieudolnie próbującemu zamaskować stan ewidentnie nieprzystający obiektywnej rzeczywistości. Próżne starania.
Słyszę juz rozkoszny pomruk. Ze wszech stron nadciąga narastający gwałtownie spazmatyczny śmiech.
Drżę ja.
Drży świat.
Rezonujemy perfekcyjnie dopasowani.

o wszystkich Alicjach świata

Pewnej nocy Alicji zaczęły mylić się strony lustra. Pierwsza wydawała się tak samo magiczna jak druga. Druga tak samo zwyczajna i codzienna jak pierwsza. Alicja zbyt często wywracała świat na lewą stronę i z powrotem. Zbyt długo przyglądała się podszewce rzeczywistości, by teraz zadowolić się obcowaniem wyłącznie z zewnętrzną stroną materii.
Teraz nie mogła już stwierdzić z całą pewnością, która strona jest pierwszą, a która drugą. Czasami wyczuwała jeszcze pod palcami ramę zwierciadła i lekki opór tafli lustra podczas przejścia, ale i ta krawędź zaczynała znikać we mgle.
Alicja musiała przyznać, że przekroczyła granicę, zza której już się nie wraca.
Z dużo większym trudem przyszło jej inne wyznanie.
Alicja zagubiła się.

przestrzenie

Przestrzeń miejska gęstnieje wypełniona po brzegi ludźmi. Kipi tłumnie, wypluwa pianę szumowin osadzającą się w opuszczonych bramach i na zniszczonych peronach. Ludzie wtłaczani są w geometryczne figury pozwalające wykorzystać każdy centymetr sześcienny.
Zapanować. Zaplanować. Uporządkować.
Planowanie staje się coraz popularniejszą formą sprawowania władzy. A przynajmniej tworzy taką iluzję.

Jednostka wrzucona w tę kipiel jest zalewana strumieniem informacji. Kanałami zmysłów odbiera mimowolnie bodźce z otoczenia.

Zapach
    Wchłanianie w siebie cząsteczek innego człowieka. Drobinek niezauważalnych, pomijanych przez inne zmysły, chyba że są już tak skondensowane, że wywołują wrażenie oblepienia skóry. Dopóki zapach jest przyjemny lub neutralny wszystko jest w porządku. Problem pojawia się, gdy zaczynają wypełniać nas żebracy, bezdomni, osoby, z którymi nie mamy ochoty nawiązywać bliższego kontaktu. Oddychamy nimi, drobinki ich ciał częściowo omijają filtry i trafiają do pęcherzyków płucnych. Zapachy zaburzają naszą rzeczywistość. Uderzają w odrębność. Zakłócają prywatność.

Dotyk
    Tłum napiera. Coraz mocniej. Masa spoconych, sztywniejących ciał, które choć nie chcą się stykać, zostały ściśnięte błyszczącymi ramionami urbanistycznego krajobrazu. Sytuacje właściwie nie do uniknięcia. Nawet jeśli przebywamy w sterylnych warunkach, to uderza nas mocno wtłoczenie obcości w strefę intymności - dotknięcia skóry, splątania kończyn.

Termorecepcja
    Ściśnięci w masie, w ciasnym pomieszczeniu czujemy, jak wzrasta temperatura. Przekazujemy sobie ciepło, a nie w każdych okolicznościach jest to pożądane.

Wzrok
    Oko odbiera niewyobrażalną ilość bodźców, które mózg nieustannie filtruje. W spojrzeniach odbija się mrowie wypluwane raz po raz przez sygnalizację świetlną. Uformowane barwnymi komunikatami odcinki ludzkiej masy przesłaniają najbliższą drogę. Budynki również wypełnione ciałami przesłaniają horyzont. Tak, mamy wieżowce, by spoglądać w dół i podziwiać rozciągające się przestrzenie. By przyjrzeć się makiecie mrowiska.

Słuch
    Hałas. Nieustające brzęczenie ulic zapełnionych metalicznymi owadami. Szmery, szumy, ludzkie trajkotania, piszczenie sygnalizacji, przemieszane style muzyczne sklepów. Dźwięki wirują jak szalone, tworząc jedyną w swoim rodzaju miejską kompozycję przypadku. Nurzamy się w zróżnicowanych wibracjach symfonii zgiełku.

Smak.
    Najmniej wyraźny. Lekki posmak pyłu, lepkie zabarwienie powietrza spalinami wciska się w usta. Cząsteczki zostają zaadsorbowane w zagłębieniach kubeczków smakowych. Może tym należy tłumaczyć niesmak malujący się na twarzach niektórych ludzi.

Ucieczka
    Człowiek szuka własnej przestrzeni w gęstniejącej masie. Czuje, jak obcość zacieśnia się wokół intymności, zaczyna więc wypatrywać drogi ewakuacyjnej.
    Ucieczka prowadzi przez umysł. W jakimkolwiek zniewoleniu - ciał, działań, możliwości - to myśl jest ostatnim bastionem wolności lub pierwszym miejscem wyrażenia zgody na kapitulację. Jak najłatwiej rozszerzyć przestrzeń umysłu i przełożyć nadwyżkę na fizyczne otoczenie? Jak choć częściowo wymknąć się z rzeczywistości o konsystencji melasy?
    Wystarczy otworzyć tunel. Tunel prowadzący drogą prywatności i subiektywnego odbioru w nowe wymiary. Tunel, w którym możliwe jest oswobodzenie myśli, wyzwolenie emocji, uwolnienie wyobrażeń. Jednym z takich korytarzy jest muzyka. To jedna z przyczyn niesamowitego sukcesu komercyjnego przenośnych odtwarzaczy. Dwie słuchawki wciśnięte do uszu pozwalają na stworzenie dodatkowej przestrzeni w umyśle, umożliwiają do pewnego stopnia wyrwanie się z nadgęstego świata. Otwierają drogę ucieczki.

_____________________________________
Tak. Ten tekst może ocierać się o paranoiczną hiperbolizację.
Jednakże ogólne prawidłowości pozostają w mocy.

małże na drodze stąd do wieczności

p o w o l i  r o z c i ą g a m  c z a s

wkładam palce pomiędzy minuty
wsuwam paznokcie w międzysekundowe szczelinki
delikatnie rozwieram
i wlewam myśli w rozpadliny wieczności

słucham siebie
w nieograniczonej interczasowości

ekspiacja

Nigdy nie mogłam uwierzyć w ideę odkupienia. Nie rozumiałam wyrównywania rachunków, ponieważ organiczny świat nie zna znaku równości. Nie wystarczy zrównoważyć krzywd ulgą niesioną komuś w cierpieniu. One się nie skracają, bo życiu brakuje matematycznej czystości. Dobre i złe czyny mają różne jednostki i nijak nie można ich porównać. Dlatego waga Ozyrysa jest gówno warta i kreska, którą oddziela się dobro od zła, naprawdę nie ma tutaj większego znaczenia.
Ja zresztą nie mówię o dobru i złu. Mówię o krzywdzie i szczęściu zadanemu i danemu innym.
Odkąd pamiętam towarzyszy mi poczucie, że uciekanie od odpowiedzialności za krzywdę poprzez ekspiację jest nieuczciwe. Nie można niczego odkupić - to nie aukcja przewinień ani lombard wyrzutów sumienia. Nie można niczego wynagrodzić i wymazać. Trzeba uczciwie wziąć działanie z wszytkimi jego konsekwencjami. Unieść i nieść. Żadnych czynności zastępczych. Żadnego zajmowania rąk.
Po prostu długo patrzymy sobie prosto w oczy. Wina i ja. Cierpienie i ja.

Czasami

robi

się

ciężko

.

Bo nie mam prawa krzywdzić. Nigdy nie miałam. Nigdy go sobie nie dałam.
Dlatego skrupulatnie zbieram każdy kamyczek.
Patrz.
Nie odwracaj wzroku.
Nie licz na ludzi, którzy niosą pocieszenie.
To nieuczciwe. Nie godzi się wobec czynu. Nie godzi się, jeśli byłeś niegodziwy.

Chyba dlatego nie potrafię sobie wybaczać.

____________________________________

Taki sposób myślenia wcale nie oznacza, że niczego nie warto robić w obliczu tragedii, również/zwłaszcza takiej, w której miało się swój udział. Po prostu pokuta nie niesie ulgi temu, kto zawinił i nie jest formą oczyszczania się z moralnego dyskomfortu.

wyrwane z kontekstu

.. Jestem zmęczona byciem w swojej głowie. Rozwidlone końcówki myśli zapętlają się jak ostatnie rozdziały "Gry w klasy", rozwijają w kolejnych wymiarach, których istnienia nawet nie podejrzewałam. Mój umysł zmienia się w gigantyczny, poplątany kłębek. A tam, gdzie jest chaotyczna plątanina sznurków, pojawiają się ostre pazury, które ją rozszarpują.
Rozłazimy się w szwach - ja i moje myśli. Ja i moje ja. Tasakiem pocięte na plasterki i przetasowane drżącymi rękami uzależnionego od hazardu prawdopodobieństwa. ..

słowo o słowie

„Coś raz wypowiedziane zmienia rzeczywistość i to w sposób w pewnym sensie nieodwracalny.”*

Krzysztof Maurin
Jak często bym nie mówiła - to tylko słowa, kalekie formy, kanciaste nośniki krągłych treści. Znaki w przestrzeni, mgnienia i drżenia, ulotne opowieści. Chwile, wrażenia zawinięte w papier nieporozumienia. Marne przybliżenia, a czasem zwyczajne zmyślenia. Ilekroć bym nie powtarzała - niedowierzam. Mogę wiedzieć, lecz nie wierzę.
Jestem uzależniona od słów. Od impulsów spulchniających glebę wyobraźni. Od obrazów zagnieżdżonych w miejscu styku formy i treści.  Od krajobrazów wyrastających mięciutko w przestrzeni umysłu. A ponad wszystko jestem uzależniona od ludzi, którzy odnajdują i wydobywają prawdziwą moc słów. Posiadają dzięki temu dar stwarzania odrębnych mikrorzeczywistości. Niektórzy z nich znani są szerszemu gronu, inni niewielu, ale za to bliżej.
Czasami wracam do odkrytych już krain niezwykłych opowieści - do opowieści, które zmieniają.
Czasami do ciepłego klimatu spojrzeń rozproszonych na dymie - to historia zmierzchowa człowieka wyławiającego blask z ciemności. Pełna spokojnego oddechu i muzyki wylewającej się z przepełnionego kielicha ciszy. Magia rzeczywistości wydobyta dzięki tętniącej wrażliwości.
Czasami zaglądam do królestw absurdu o przetrąconych wymiarach przewidywalności. To na ogół sposób okiełznania trudnej codzienności, choć bywa po prostu przewrotnym puszczeniem oka do ponurego świata pozornej stałości.
Czasami przedzieram się przez gąszcze znaczeń, puszcze abstrakcji. Uwielbiam takie skondensowanie treści. Słowa są gęste, niekiedy lepkie i męczące, ale zawsze finalnie zaskakujące.
Czasami wybieram światy iskrzącej radości. Ich drżące śmiechem ściany odbijają migoczące barwy pokolorwanej (nad)zwyczajności.
Znam mnóstwo takich miejsc i choć wciąż odkrywam nowe,
czasami wracam do tych już oswojonych na kilka chwil, by lekko musnąć strunę pamięci.
Nie jest to jednak tylko sposób na pamiętanie. Na tle niezmienności, najłatwiej zauważyć zmiany.

__________________________________________________

*wyszperane na pierwszym roku w jednym z podręczników do analizy matematycznej, z którego przeczytałam tylko niematematyczny wstęp. Matematykę można zgłębiać (/brodzić po płyciźnie) wyłącznie przy pomocy książek pozbawionych humanistycznych dygresji skutecznie rozpraszających uwagę umysłów mNIEj-ścisłych.